Werd het de martelgang van Kromme Leendert of gewoon de weg terug?

Gelukkig was ik nog bij machte om zelf naar de huisartspraktijk te komen (mijn vrouw reed natuurlijk wel) en daar aangekomen leek de spraak zich al weer te herstellen en ook het lopen verbeterde al snel. Tegelijkertijd werd door de huisarts geconstateerd dat er sprake was van een herseninfarct. Omdat het nog tijden zou duren voordat er een ambulance beschikbaar zou zijn was het advies om direct zelf maar naar de Spoed Eisende Hulp te rijden. Daar aangekomen begon de medische molen snel te werken maar spoedig bleek dat de situatie stabiel was, al was er wel sprake van schade. Eerlijk gezegd begon ik op dat moment wel angstig te worden voor wat ik in de toekomst niet meer zou kunnen. Ik had ooit het voornemen om na mijn vervroegd pensioen per 1 augustus 2020 mijn energie te stoppen in vrijwilligerswerk (coaching naar werk van vluchtelingen met verblijfsstatus) en daarnaast mijn saxofoon weer op te pakken en een orkest te zoeken. Natuurlijk ook aandacht voor vliegvissen maar dan niet eens zo vaak meer dan twee keer per week maar wel op de dagen die mij uitkomen qua weer etc. De uitbraak van Corona in maart 2020 zette een streep door mijn plannen wat betreft het vrijwilligerswerk omdat voor deze vorm van coaching digitale communicatiemiddelen niet werken. Blaasinstrumenten gingen vervolgens ook in de ban vanwege het gevaar van verspreiding van aerosolen. Vliegvissen kon toen echter nog wel en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt, met vliegbinden en knutselen aan vliegvismaterialen in de winteravonden als aanvulling. Maar als dat ook niet meer zou kunnen? Toen ik dan ook die dinsdagochtend op zaal per bed naar de afdeling neurologie werd gebracht (ik moest ter controle 24 uur aan de monitor blijven) ging ik dus meteen uitproberen wat ik met mijn rechterhand en arm nog kon. Dat viel wel tegen zowel wat controle als kracht betrof. Gelukkig kon de neuroloog mij vertellen dat in de meeste gevallen de beperkingen tot een jaar na het infarct nog gereduceerd konden worden, soms zelfs volledig vervielen.

1 december kon ik weer naar huis toe met de nodige oefeningen van de ergotherapeut in mijn tas. De aanvullende informatie die ik van behandelaren kreeg, was dat het niet zozeer de oefeningen waren die het herstel bevorderden, immers met de spieren en gewrichten was niets aan de hand. Het probleem is de coördinerende functie en het geheugen in de hersenen waar de storing zit. Door de oefeningen worden daarentegen wel de gezonde hersencellen gestimuleerd om dezelfde coördinerende functie en het geheugen van het afgestorven deel zoveel mogelijk over te nemen. Daarbij maakt het dan op zich niet eens zoveel uit dat het oefenen moeizaam gaat, de prikkeling van de hersenen is er evengoed en misschien nog wel belangrijker. Ook het zoveel mogelijk blijven doen van de normale dagelijkse handelingen viel onder het begrip oefeningen. Volgens dat principe bedacht ik dat het dan ook zou moeten werken als ik weer zou proberen om met de vliegenhengel te werpen of vliegen te binden. Dus ben ik na een dag of vijf naast mijn rondjes lopen in de wijk ook mijn rechterbeen was nog niet als vanouds) en mijn dagelijkse reguliere oefeningen met betrekking tot de motoriek van de rechterhand ook begonnen met werpoefeningen. Eerst op het grasveld achter mijn huis, na een paar dagen in het NH kanaal, en elke keer voor 15-30 minuten. De eerste dagen kreeg ik met moeite een meter of zes lijn uit de hengel. Ik had totaal geen grip in mijn rechterhand, voelde ook de lijn bij de achterwaartse worp niet trekken en de coördinatie tussen linkerhand en rechterhand was ronduit slecht. Maar al snel kwam daar verbetering in en pakte ik ook het vliegbinden weer op inclusief het maken van staaldraadjes en het oefenen op het leggen van de benodigde knopen. Het duurde allemaal wat langer en soms was het resultaat slordiger maar het ging wel steeds beter, net als het werpen overigens. Niet optimaal wat afstand en precisie betrof maar ik was weer ”in business”. Dus zo stond ik 15 december, twee weken na mijn ontslag uit het ziekenhuis, met Hans in Langedijk Oost weer aan de waterkant. Wel maar voor een paar uur omdat ik merkte dat de accu snel leeg was maar toch. Geen vis gevangen, wel een knappe snoek gehaakt die schepnetrijp was maar op het moment suprême losschoot en nog een maats baarsje die echter maar kort vastzat.

Ik vond het niet eens zo erg, ik was gelukkig weer aan het vissen al koste het werpen nog wel veel energie. De keer daarna was op 21 december, nu in de Zuidervaart op een zeer koude maar ook zonnige en windstille dag. Ik had daarvoor al weer een paar keer geoefend en het werpen ging al een stuk beter wat afstand, precisie en lijncontrole betrof. Ook was ik minder snel vermoeid van het werpen en als bekroning ving ik nog een mooi snoekje van een cm of 40. De streamer zat helaas weer eens diep maar dat was dus ook weer een gelegenheid de coördinatie tussen de linker en rechterhand bij de kieuwgreep te oefenen en dat ging goed. Hans had in de Zuidervaart geen vis, wel een mooie voorn in de Noordervaart bij Stompetoren

Het stond in de planning om 30 december in de grachten te gaan vissen maar omdat je soms veel moet verkassen van stek en vaak ook gracht voordat je vis vindt en de afstand die ik kan lopen beperkt is ( ietsen gaat bij mij nog erg moeizaam) kozen Hans en ik er toch maar voor om als afsluiter van 2021 weer naar Zuid Schermer te gaan. Deze keer samen met Ruard, door omstandigheden hadden we al lange tijd niet meer met zijn drieën kunnen vissen.

Qua wind was het geen gelukkige keuze, een harde windkracht 5 a 6 en vanuit het zuidwesten dus precies over de lengte van de Zuidervaart. Het was behoorlijk werken om de streamer over een redelijke afstand in het water te krijgen, zeker met een 4 hengel. Wat wel meehielp was dat het een naar 4 gecoupeerde 5 lijn was, dus iets meer massa voorin en een intermediate lijn. Die snijdt wat makkelijker door de wind en als de lijn dan eenmaal in het water ligt, zakt hij voldoende snel weg zodat de wind verder geen vat meer op de lijn heeft. Het bleef evengoed behoorlijk werken om de streamer goed te presenteren en ook dat beschouw ik maar als oefening. Het werpen ging ondanks de harde wind ook al weer beter dan de vorige keer. De weersomstandigheden mochten dan niet gunstig zijn, het was ook wat guur, maar over de vangst had ik geen klagen. Vier snoekjes van 40 – 60 cm en een maatse baars gevangen en drie snoeken gehaakt maar gelost. Wat wel opviel is dat weer alle snoek diep gehaakt was, de kieuwgreep was dus ook nu weer nodig. Ik vind dat wel apart, met dezelfde streamer (7 cm op Gamakatsu F 314-4) had ik in vorige jaren bijna altijd de streamer voorin zitten en kon je de snoek zo zonder arterietang onthaken. Nu moet ik bijna elke keer met de tang aan de gang. Zouden ze zo hongerig zijn?

Ook wel opvallend is de hoeveelheid snoek in Zuid Schermer. De vorige jaren was de snoekvangst zo slecht dat we nog maar zelden naar Zuid Schermer toegingen, nu zitten ze er weer, in iedere geval zijn ze weer los.

Terugkijkend is het dus geen martelgang geworden in december. Met alle vooruitgang, alleen al in de eerste maand na het infarct, heb ik reden genoeg om te hopen dat ik uiteindelijk weer volledig vrij zal zijn van beperkingen. In januari krijg ik ook nog van Marcel Piek een APK wat betreft de werptechniek. Ook die fine tuning is bedoeld om de gezonde hersencellen te prikkelen en mij weer op het oude niveau qua werpen terug te brengen waarbij ik in het midden laat hoe goed of slecht dat was. Ook fietsen heb ik weer opgepakt, dat gaat nog wat onzeker maar binnen een paar weken is dat ook geen probleem meer en heb ik qua mobiliteit ook mijn zelfstandigheid weer terug.

Er is nu nog wel sprake van snel vermoeid zijn en het komt helaas voor dat dat uiteindelijk een blijvende restschade is, ook al zijn er verder geen fysieke beperkingen meer. En wat mogelijk nog een probleem kan worden is het weer oppakken van de saxofoon als de fijne motoriek van de rechterhand toch wat zou achterblijven. Voor het spelen van een saxofoon is volledig herstel van de fijne motoriek, in tegenstelling tot bij vliegvissen, vliegbinden etc. namelijk wel noodzakelijk. Ik merk het ook bij het typen van teksten, dat kost mij meer moeite dan voor het herseninfarct. Mijn productie op de Poldernimf zal dan ook voorlopig wat beperkt zijn, ook omdat ik in ieder geval driemaandelijks de boekenrecensie in de Nederlandse Vliegvisser verzorg. Maar wie weet hoe snel het herstel gaat, ik merk nog steeds dat er progressie zit in de motoriek van de rechterhand.

Tenslotte wil ik de leden van de Poldervlieg bedanken voor de hartverwarmende mails, kaarten en telefoontjes de afgelopen maand. Ik heb dat zeer op prijs gesteld. En natuurlijk wens ik iedereen een gezond en gelukkig 2022 met als bonus veel mooie visdagen.