verjaardag snoek

Op zondag 23 oktober spotte ik voor het eerst weer twee snoeken in die vijver. Ze beten beiden naar mijn streamer, maar ik haakten ze niet. De week erna ben ik drie keer teruggegaan om die snoeken alsnog te vangen. Telkens was het patroon min of meer hetzelfde: ik werp mijn streamer naar de plek waar ik vermoed – inmiddels bijna met zekerheid weet – dat er een snoek ligt. Binnen drie worpen krijg ik een aanbeet, wat ik overduidelijk voel door de ruk die aan mijn streamer wordt gegeven en de kolk die ik in het water zie verschijnen. Soms volgt de snoek mijn streamer voordat hij tot een aanbeet overgaat. Soms gebeurt dat vlak voor mijn voeten. Maar altijd is het een voorzichtige beet, meer een hap, en niet dat gulzige inhaleren van de hele streamer zoals we dat kennen van snoeken. Dan gaat die bek open, zuigt hij de aasvis of streamer in z’n geheel met een grote hoeveelheid water naar binnen en sluit de bek weer. Het happen wat de snoeken in mijn vijver doen, leidt in geen geval tot het zetten van de haak. Diverse clubleden gaven me nuttig advies, van het niet heffen van mijn hengel en het zetten van de haak door een ruk te geven aan de vliegenlijn, tot het gebruiken van andere streamers en het monteren van een extra haak – een zogeheten stinger - in de staart van de streamer. Die eerste twee adviezen heb ik meteen opgevolgd, zonder resultaat. De snoeken hapten ook graag naar een zwart-rode streamer in plaats van de groen-witte variant die hun voorkeur leek te hebben. Maar ook die streamer leidt niet tot het haken van de snoek.

En toen had ik er genoeg van. Wie speelde nu met wie, ik met die snoeken of die snoeken met mij? Dus bond ik een nieuwe streamer met zo’n extra, gemene stinger haak in de staart. Op 28 oktober, nota bene op mijn verjaardag, ging ik weer, voor de vijfde keer, naar mijn vijver. Ik had inmiddels welgeteld negen keer een van de snoeken wel tot happen verleid maar niet gehaakt. Aangekomen bij de vijver lijken alle omstandigheden in mijn voordeel. Het is wat mistig en bewolkt, er staat een lichte wind en er is geen sprake van grote verschillen in luchtdruk. Ik ga naar de plek waar ik een meter of 18 uit de oever de kleinste van de twee snoeken verwacht. Ik werp mijn streamer een meter of 20 van de oever in het water, wacht even en haal met kleine rukjes de streamer naar binnen. Geen reactie. Ik werp mijn streamer nogmaals, haal hem binnen en wacht na een paar meter even. Dan zie ik beroering in het water, voel dat de streamer voorzichtig wordt meegenomen, wacht nog even en dan neemt de druk op mijn lijn toe. Ik geef een ruk en haak de snoek. Die gaat er meteen als een speer vandoor, draait een paar keer om z’n as, duikt diep weg en trekt behoorlijk wat lijn van mijn reel. Ik dril hem voorzichtig en raak ervan overtuigd dat ik hem deze keer gehaakt heb. Deze snoek zal mij niet meer ontgaan! Dan gaat mijn telefoon af en blijft onophoudelijk overgaan. Terwijl ik de lijn strak houd, kijk ik erop en zie dat het mijn huisarts is die me belt. Ineens herinner ik mij dat ik een belafspraak heb die ik niet mag missen. Wat de @#$% juist nu! Er zit niets anders op dan dat ik mijn hengel neerleg en de telefoon opneem. De snoek is dan dichtbij de oever, maar of ie gehaakt blijft en of mijn lijn het niet gaat begeven, weet ik niet. Ik praat mezelf zo snel mogelijk door dat gesprek met mijn huisarts, hang nog op terwijl ik een bedankje mompel en kijk of de snoek nog aan mijn lijn zit. En ja hoor, hij ligt nog netjes onder de oever. Hij lijkt mijn hond wel die stoïcijns naast mijn fiets voor de AH op mij ligt te wachten. Het lukt me om de snoek in mijn net te krijgen, waar hij maar voor twee-derde in past. Het is toch niet zo’n klein exemplaar.

Mijn verjaardag snoek

Maar dan kijk ik met enige zorg in zijn bek waar de hele streamer in verdwenen is. Ik pak hem beet met een kieuwgreep en doe verwoede pogingen om de streamer met z’n twee haken uit die bek te wurmen. Dat duurt helaas even want dat blijkt moeilijker dan ik zou wensen. Er begint wat bloed te vloeien wat zowel van de snoek als van mijn hand komt. Uiteindelijk lukt het me de streamer uit de snoek te verwijderen en zet ik hem snel terug in het water. Het duurt even voordat hij teken van leven geeft, maar dan beweegt hij wat met z’n staart, laat ik hem los en zwemt hij heel traag de diepte in. Ik haal opgelucht adem en realiseer me dat ik het zweet op m’n voorhoofd heb staan. Die snoek was een mooi en zeker het spannendste cadeau op mijn verjaardag.

Wat ervan mijn streamer overbleef na die lange dril

En hoewel ik heel erg blij was met deze vangst, voelde het toch niet goed dat ik zo veel moeite moest doen om die snoek weer te onthaken. Ik ben echt principieel voor het zo min mogelijk beschadigen van mijn vangsten. Dus sloop ik die stingers weer van de streamers waar ik ze aan heb gezet en ga weer gewoon vissen met een enkele, weerhaakloze haak. Ik heb laten zien dat ik die snoek kan vangen, maar was dat nu nodig om mijn ego een plezier te doen? Dat klinkt niet erg zen en ik vind dat ik eigenlijk voorbij die fase van zelfbevrediging zou moeten zijn. Dan zou het happen van een snoek naar mijn steamer ook leuk genoeg moeten zijn, tenslotte spot je dan een snoek en bewijs je daarmee dat je hem kunt verleiden tot een aanbeet. Natuurlijk is een mooie dril die daarop volgt erg leuk en voelt het ook goed om die snoek dan even in je handen te hebben. Maar laat ik dat niet nastreven ten kostte van die snoek. Dus weg stingers, terug naar de vijver en klaar voor wat steeds meer op een circus act gaat lijken: dompteren van een snoek. Het zal nog even duren voordat ze door een hoepeltje springen, maar wie weet?