Koppel in de gracht

door Bart

De negen meest stoere leden van de club, later aangevuld met Jelke, verzamelden zich op de Turfmarkt om door Roland als volleerde relatiemanager twee aan twee gekoppeld te worden. Het eerste wat elk koppel te doen stond, was een strategie overeen te komen. Beginnen we meteen in het dichtstbijzijnde water of kennen we al dan niet geheime hotspots waar we direct naar toe snellen? En hoe vang je de grootste vis, wat het doel van de wedstrijd blijkt te zijn? Ikzelf kwam met een vijvernetje met lange steel aanzetten, wat op het nodige hoongelach stuitte, want enige vis van formaat zou daar zeker niet inpassen. En dat bleek later ook zo te zijn, moest tot mijn spijt blijken.

En zo wervelden wij ons uit en namen bezit van de meest veelbelovende oevers van de Alkmaarse grachten. Ondanks al die diverse strategieën, bleek een zekere middelpuntvliedende kracht ons allemaal naar het Waagplein en aanliggende gracht te brengen. Na ruim een uur stond de hele club daar in een rijtje te vissen. En te vangen, want een vangende visser is doorgaans de oorzaak van die middelpuntvliedende kracht. Gelukkig zijn vliegvissers ruimdenkende mensen die graag niet alleen hun vlieg, maar ook hun vangsten delen met minder succesvolle collega’s. Waarbij een zeker risico op elkaar aan de haak slaan ontstaat, zoals Ferry mocht ervaren dankzij een wat onbezonnen worp van mij.

En vangen deden we. Op de hoek met het Waagplein zag ik onze jongste leden prachtige blankvoorns vangen. Het was leuk om te zien hoe vaardig ze in die nauwe steegjes van Alkmaar hun vliegen kundig wisten te presenteren. En mooie vissen van tegen de 30 cm te vangen. Maar ook andere leden wisten van alles te haken, waarbij Rob vooral baars wist te vangen. De diversiteit aan vangsten lag ongetwijfeld aan de verschillende vistechnieken en de nimfjes, waarbij de een zweerde bij red tags en de ander juist alles ving op een heel ander patroon. Ik haakte zelf een brasem van ruim over de 50 cm, maar die paste – zoals al voorspeld – niet in mijn netje en viel er dus uit, waarbij hij zichzelf op fortuinlijke wijze wist te onthaken. Niet gevangen dus, was het resolute oordeel van de Activiteiten Commissie.

Na vier uur vissen waren we tot op het bot onderkoeld, maar was het toch nog lastig om iedereen terug naar het verzamelpunt te bewegen. Een kop warme chocolademelk ging erin als het woord in een farizeeër. En toen werd het winnende koppel bekend gemaakt. Tot mijn verrassing bereikten de twee grootste vissen van Rob en mij 55 cm en dat was genoeg om deze koppelwedstrijd te winnen. Trots gingen we elk met een kerststol onder de arm naar huis. Met dank aan onze Activiteiten Commissie voor weer een geslaagd clubevenement.