Met glitter en geluk op het OVM

In deze wintertijd ga ik er graag met de vliegenhengel op uit om op snoek te vissen, maar mijn hart ligt toch wel bij het vissen op forel. Voor mij is er geen mooiere, meer tot de verbeelding sprekende vis dan dat. Snoek is wat mij betreft het lelijke broertje van die zo veel knappere forel. De sluipmoordenaar in het kreupelhout versus de elegante prinses te paard, als je het wil vertalen naar historisch proza. En voor die keuze stond ik afgelopen vrijdag: zal ik gaan snoeken in de omgeving van Bergen NH of afreizen naar het Oostvoornse Meer om een poging te wagen een forel te vangen? Een dagje op snoek vissen levert met enig doorzettingsvermogen vrij zeker resultaat op. Als je maar genoeg stekken bevist en er je tijd voor neemt, vang je wel een snoek of wat. Dat is voor het OVM niet zomaar gezegd. Waar ik goed bekend ben in mijn stad- en polderwater, ken ik het OVM nauwelijks. Ik volg hoogstens de berichtgeving op Facebook van bijvoorbeeld Franklin Moquette en Sjoerd Siemensma die de laatste tijd melden dat er goed gevangen wordt. Maar hoe, wat en waar je dan in deze tijd met kans op succes op forel vist, was me niet bekend. Dus kon ik kiezen tussen het bekende terrein of een uitdaging met een hele grote kans dat ik een buitensporige inspanning ging doen zonder enig resultaat.

Het werd natuurlijk die tweede optie, maar niet zonder inzet om mijn minimale kansen te vergroten. Dus deed ik eerst zo veel mogelijk brononderzoek en vond bijvoorbeeld het YouTube filmpje van Hans Bock over zijn succesvolle gebruik van de Nutria garnaal op het OVM. En bond ik een serie van die garnalen voor in mijn vliegendoos. Vervolgens benaderde ik Sjoerd en Franklin via Messenger die mij heel snel antwoorden met allerhande nuttige informatie. Franklin adviseerde me vooral vliegen met veel glitter te binden en dat advies bleek profetisch te zijn. Zo vulden mijn vliegendozen zich de dag van tevoren met allerlei nieuwe patronen en ontwikkelde ik een plan van aanpak. Ik ben geen fan van bellyboten omdat ik houd van lichtgewicht vliegvissen en daarmee ben ik dus aangewezen op het kantvissen. De kansen op een aanbeet en vangst op het OVM zijn het grootst in de schemering en in het donker. Hoogstwaarschijnlijk zijn de doorgangen tussen de dammen de beste locatie om vis te vinden. Ik kan niet een hele dag technisch goed vissen van voor zonsopgang tot na zonsondergang, al was het maar omdat het te koud is. Dus beter een halve dag goed en gericht vissen op de meest waarschijnlijke plaats, dan mijn aandacht verdelen en technisch inboeten vanwege kou en vermoediheid, was mijn plan.

En zo rij ik op vrijdag 5 januari van Bergen NH naar het OVM om rond 14.00 op locatie Slag Baardmannetje te arriveren. Dat is ook de enige locatie die ik enigszins ken en waar ik wel eens eerder gevist heb. Links en rechts gezien vanaf de parkeerplaats strekken dammetjes zich uit en vormen daarmee bekkens van ondiep water en passages naar de diepe gedeeltes van het meer. En in die passages denk ik mijn geluk te gaan beproeven.

Bij aankomst komt er net een vliegvisser het meer uit waden en vraag ik hem naar zijn bevindingen. ‘Drie dagen vissen en geen vangst’ is zijn weinig bemoedigende antwoord. Hij vertelt me ook dat je rechtsom niet meer op de dammetjes kunt komen omdat de passages te diep zijn om er naartoe te waden. Daarmee verlies ik direct een flink deel van mijn opties. Gelukkig kan ik nog linksom naar de dammetjes waden en dus trek ik snel mijn waadpak aan, tuig mijn Vision Onki aftma 7 hengel op met hoover lijn en natuurlijk een Nutria garnaal, en loop naar de binnenbak die me toegang tot het eerste dammetje moet geven. Binnen luttele seconden merk ik dat mijn neopreen waadpak, dat we tijdens een clubavond gerepareerd hebben, nog steeds zo lek als een zeef is en ik volloop met ijskoud water. Snel stap ik terug op de oever voordat al mijn kleren eronder nat zijn en ga weer naar mijn auto om mijn reserve waadpak aan te trekken. Als ik eenmaal weer gekleed ben, komt er een tweede vliegvisser uit het water gelopen. Ik vraag hem ook naar zijn ervaring en merk meteen dat ik met een echte prof te maken heb. Het blijkt Jack Verschoor oftewel Flyflashy Jack te zijn, een zeer ervaren vliegvisser uit de buurt die heel veel op het OVM vist.

Na mijn ongelukkige start is mijn ontmoeting met hem het beste wat me nu kan overkomen, want in korte tijd deelt hij belangrijke informatie met mij. Hij geeft me ook een exemplaar van het streamertje waar hij altijd mee vist en heel vaak mee vangt. Ik kan de eenvoud van dit vangende streamertje bijna niet geloven: een tungsten kraal met uitsluitend gouden flash glitter. Niets meer dan dat. Volgens Jack imiteert het een kleine haring wat hij me laat zien als hij het streamertje door het water trekt. Hij adviseert me ook linksom naar de dammetjes te waden, wat mogelijk is omdat het water hoogstens zo diep als tot aan je kruis staat.

Vol goede moed en met Jack z’n streamer aan mijn onderlijn stap ik weer het water in en verzuip bijna op weg naar het eerste dammetje. Zo diep als mijn kruis? Ik stop met waden als het water tot het randje van mijn waadpak staat en dan is het toch zeker 160 cm diep. Geen idee waar het kruis van Jack dan zit, maar voor mij zijn de dammetjes onbereikbaar. Ik probeer nog even vanaf de kant richting de passages te werpen, maar geef dat na enige tijd op omdat ik het vrij kansloos acht. Zo verlies ik weer veel van mijn vis opties. Wat blijft er nog over?

Inmiddels is het al vier uur geweest en heb ik nog maar nauwelijks gevist. Ik besluit terug te waden en vind aan het begin van de eerste dam toch een waadbare plek. Daar klim ik op de dam en kan vanaf daar de eerste passage uitkammen, maar zonder resultaat. Ik overpeins wat mijn opties zijn en kom tot de conclusie dat ik niet zoals Jack naar andere locaties kan rijden omdat ik daar de preciese stekken niet ken. Op deze locatie heb ik er twee: de ene passage vanaf de dam linksom en de passage rechtsom waar je gemakkelijk naar toe kunt waden. Daar zal ik het mee moeten doen. Ik moet technisch goed blijven vissen tot ruim in het donker. En met dit strijdplan ga ik verder, loop naar de ene passage, vis er, loop naar de andere om daar weer te vissen en weer terug. Als ik weer rechtsom ga, komt er een derde vliegvisser het water uit zonder iets gevangen te hebben. Inmiddels is het half vijf en ben ik de enige visser in de wijde omtrek. De wind is naar het noorden gekeerd en enkele sneeuwvlokken dwarrelen uit de lucht. Zo alleen op dit prachtige meer, met een oranje-kleurende ondergaande zon maakt zich een vredige rust van mij meester. Ik waad rechtsom naar de doorgang en zie plotseling enkele forellen op grote snelheid vlak onder het oppervlak door het water zwemmen. Weg is mijn innerlijke rust en ik maak me klaar voor de perfecte worp richting die forellen. Maar het is lastig met de oeverbegroeiing naast me en de windrichting die niet meehelpt. Ik maak enkele worpen maar zie de forellen niet meer terug. Bij de doorgang aangekomen zie ik in de verte, in de wijde, ondiepe binnenbak, een forel door het oppervlak keren. Ik moet zeker 70 tot 80 meter overbruggen en als ik op gepaste afstand arriveer, zie ik geen beweging meer. Ik plaats een verre worp van zeker 25 meter en strip Jacks streamer snel en met kleine rukjes binnen. Na enkele meters zie ik een boeggolf op hoge snelheid mijn streamer volgen. Mijn hart slaat over en ik versnel het strippen, wacht dan even en als ik weer strip, voel ik de harde aanbeet. Even staat de tijd stil en dan weet ik dat ik de forel heb gehaakt. Hij zwemt eerst naar me toe en ik strip mijn lijn als een bezetene binnen. Dan keert de forel zich om, gaat er als een razende vandoor en trekt met gemak meter na meter lijn van mijn reel. En dan springt hij in zijn geheel boven het water uit en draait in de lucht in het rond. Ik weet dat dit een kritiek moment is, want hoe vaak heeft een forel zich dan niet onthaakt? Maar mijn forel heeft de streamer flink gepakt en het lukt me na een lange dril om hem in mijn net te landen. Het blijkt een prachtige regenboog van 42 cm te zijn, dik en gezond, met een staart zoals alleen forellen in het OVM ontwikkelen. Na hem onthaakt en in het water gefotografeerd te hebben, laat ik hem weer gaan. Ondanks de kou gloei ik helemaal van binnen en dat blijft nog lang zo. Maar als ik een uur en een sneeuwstorm later uit het water stap en mij omkleed, merk ik dat ik toch aardig onderkoeld ben. Niets van gemerkt.

En zo eindigt dit avontuur op het OVM voor mij. Een uitdaging die weinig kans van slagen had, maar met de kennis - vooral van anderen zoals Jack, Franklin en Sjoerd – wat wilskracht en een flinke portie geluk toch goed is afgelopen. Daarmee is dit een klassiek vliegvis verhaal geworden: over de bereidheid te delen wat je weet en wat je hebt, om elkaar een vis te gunnen, over het mooie wat de natuur te bieden heeft en dat beetje gekte wat het vraagt om daarvan te kunnen genieten.