Een klein verhaal

Afgelopen zondag leek het de laatste zomerdag van het jaar te worden. Nog even scheen de zon volop alvorens donkere wolken niet alleen de hemel bedekken, maar ook in toenemende mate ons collectieve humeur somber kleuren. Want ja, dat hebben psychologen en antropologen bewezen: hoe meer zon, hoe opgewekter de menselijke natuur. Opladen dus die batterij en hoe kan dat beter dan te gaan vliegvissen als de zon nog even schijnt?

Ik pakte mijn doos met zomervliegen voor in de polder. Mijn oog viel direct op een leeg rijtje waar eerder palmer vliegen met een ‘red tagje’ zaten. Ik zette me dus eerst achter mijn vice om snel een serietje nieuwe vliegen te maken, want ik had er juist zin in om voorntjes droog te gaan belagen. En dan is zo’n palmer met een rood kontje vaak de aangewezen vlieg. Gelukkig bind je er tien van in het uur en had ik er maar vijf nodig voor die dag, dus kon ik na een half uur mijn hengel optuigen en op pad gaan. Eigenlijk wilde ik de polder tussen Bergen en Alkmaar in waar ik een mooie vaart ken die niet vol kroos is dichtgegroeid. Maar inmiddels was het stevig gaan waaien uit zuidwestelijke richting en dat maakte het vliegvissen op dat water minder aantrekkelijk.

Ik besluit toch maar het dorp af te struinen op zoek naar een stekje om te vissen. Ik tuig m’n aftma 3 hengel op, bind een vers-gebonden palmer eraan en doe er nog een klein, licht verzwaard nimfje op haakje 18 als dropper erbij. Helemaal klaar voor even lekker vissen ga ik eerst naar een vaart die me eerder van een afstandje wel bevisbaar leek. Maar als ik aan de oever sta, blijkt ie toch dichtgegroeid te zijn met waterplanten. Dan maar naar het verzorgingstehuis verderop waar het water beter wordt onderhouden. Helaas is het water daar ook bedekt met kroos. En zo fiets ik het hele dorp af zonder een fatsoenlijke stek te vinden. Inmiddels beginnen er donkere wolken voor mijn zonnige humeur te trekken. Ik had op deze zondag even geen zin in deze confrontatie met onze landelijke stikstof en waterkwaliteit crisis.

Dan zie ik een jongen van een jaar of acht met een hengel aan het water staan. Ik fiets naar hem toe en meteen hengelt hij een voorntje binnen. Ik complimenteer hem met zijn vangst en hij antwoordt dat er heel veel vis zit in dat water. Ik ken deze vijver, verborgen achter een haag van riet, helemaal niet. Nieuwsgierig kijkt de jongen naar mijn hengel en vraagt me waar ik mee vis. Een leuk gesprek van visser tot visser ontrolt zich en hij nodigt me uit naast hem te komen staan om ook te vissen. Ha, denk ik, een vliegvisser in de dop. Daar hij met een vast hengeltje vist en ik veel verder kom dan hij, zitten we elkaar niet in de weg. En zoals hij al aankondigde, zit er ontzettend veel vis in deze verborgen vijver. Mooie voorns duiken gretig op mijn palmer en mijn jonge metgezel springt in de lucht van opwinding als hij dat ziet. Als ik dan ook nog eens een doublet haak en voor zijn voeten land, kan hij zijn ogen niet geloven. Twee vissen in een keer!

En zo hebben we de grootste pret, vertellen waarom we vissen zo leuk vinden en feliciteren elkaar met elke vis die we vangen. Als het tijd is om te gaan, schudden we elkaars hand en vraagt hij me: wanneer gaan we weer samen vissen?