Prettig kennismaken, mijnheer Timmermans

Ruim een week geleden – het was zaterdagochtend - zat ik rustig de krant te lezen, toen mijn oog viel op een verontrustende passage in een artikel. Nu maak ik me wel vaker zorgen over wat ik in de krant lees en is dat heel gewoon. Althans, zo zijn wij nieuws gaan ervaren. Maar zo is het niet altijd geweest. In de Middeleeuwen kwam nieuws per bode te paard en bereikte alleen de koning of andere very important persons. Die ontvingen dan dat nieuws en deden er wat mee. Nieuws diende dus een doel, namelijk het informeren van handelen. Met de boekdrukkunst en vervolgens logistieke ontwikkelingen, zoals de trein, kon nieuws zich ook verspreiden in de samenleving en naar iedereen die geen handelingsperspectief had. En zo werd nieuws wat anders, een bron van vermaak, heel vaak leedvermaak, maar ook wel inzicht en verbreding van ons wereldbeeld. Een huidige filosoof, Alain de Bottom, vraagt zich daarbij af of we daar nu gelukkiger van worden. Wat doet dat nieuws als je er niets aan kan doen? Een goede vraag, die recent werd beantwoord door een van de twee CEOs van het Nederlandse software bedrijf AFAS. Hij had net een derde van zijn hele vermogen aan goede doelen geschonken en vertelde de interviewer dat hij nooit het nieuws volgt. “Daar wordt je alleen maar ongelukkig van” vertelde hij. Dus zelfs zo’n hedendaagse VIP met een plek in de Quote 500 kan weinig met al het dagelijkse nieuws.

Ik las die zaterdag een interview met Frans Timmermans en dat is voor mij op zich geen reden om van m’n stuk gebracht te worden. Tot ik op zijn uitspraak stuitte: “Er zijn mensen (in dit kabinet) die ik nog niet voorzitter van een hengelsportvereniging zou willen maken.” Nou, die opmerking kwam even bij mij binnen. Je zult het maar zijn en ja, ik ben er zo een. Wat zou de heer Timmermans hier nu mee bedoelen? Hoef je werkelijk niets te kunnen als voorzitter van een visvereniging en sta je daarmee helemaal onderaan de ladder van bestuurlijk Nederland? Met andere woorden, kunnen wij volslagen incompetent en wilsonbekwaam zijn en toch voorzitter van een visvereniging worden?

Met die gedachte ging ik die zondag met Jelke in de stad vissen, maar wat ik ook probeerde, ik kreeg nog geen aanbeetje, laat staan dat ik een vis ving. De hele stad afgevist en helemaal niets. We hebben ook geen andere vissers gezien, dus dan krijg je het onrustige gevoel dat anderen blijkbaar iets weten wat jij niet weet. Dat ook nog, dacht ik, en behalve bestuurlijk onnozel ben ik ook nog eens niet in staat een visje te vangen.

De volgende dag liep ik op mijn werk even, zogenaamd toevallig, langs de afdeling communicatie. Daar trof ik een collega, vertelde haar dat ik mijn CV aan het opschonen was en vroeg haar, gespeeld nonchalant, of ik daarin zal laten staan dat ik de voorzitter ben van Vliegvisvereniging de Poldervlieg. Het staat er al een tijdje in, naast mijn commissariaten en andere bestuurlijke functies. Mijn collega keek me enigszins meewarig aan en haar ogen spraken boekdelen. “Je bent voorzitter van wat?” Zoals het wel vaker gaat, kreeg zij een visioen van vliegende vissen en oude mannen die aan de kant naar een dobber zitten te staren. “Het kan vast geen kwaad” was haar gesproken oordeel maar ondertussen dacht ze vast wat anders.

En zo zat ik de hele week met dat knagende gevoel dat de opmerking van Frans Timmermans bij mij had opgeroepen. Ik had me inderdaad beter gevoeld als ik de krant niet had gelezen. Maar ik vroeg me ook af hoe hij zo kon oordelen over wat misschien wel de grootste vereniging van Nederland is. Er zijn zo’n 750.000 geregistreerde sportvissers in Nederland. Ik bedacht me dat de uitspraak van Frans Timmermans dus ook ‘een beetje dom’ zou kunnen zijn geweest, om met de milde woorden van onze koningin te spreken.

En zo ging ik afgelopen weekend nog eens vissen en ditmaal in mijn eigen dorp. Voormalig clublid Cees had me een nieuwe stek aanbevolen bij de golfbaan waar goed snoek zou zitten. Het weer was prachtig, de zon scheen en er stond weinig wind. Geen goed snoekweer dus, maar wel lekker om naar buiten te gaan. Ik bond een streamer die we onder leiding van Roland op de club hadden gemaakt aan mijn vliegenlijn en wierp hem in het zwart gekleurde water. Lange tijd gebeurde er niets, maar ik stond wel lekker te vissen met de zon op mijn gezicht. Toen voelde ik wat raars, alsof er iets aan mijn streamer knabbelde. Of beter, alsof mijn aandacht werd getrokken. Enkele korte rukjes achter elkaar die even ophielden en dan weer doorgingen. Schraapte ik mijn streamer over een mosselbed dat ik niet zag? Of was het toch wat anders? Ik trok de streamer uit het water en wierp hem op dezelfde plek terug. Weer kreeg ik dezelfde rukjes, maar nu trok ik eens flink terug en ja hoor, dat werd gevolgd door een kolk en bleek ik een snoek gehaakt te hebben. Die liet zich heel kalm en gedwee drillen, wat eigenlijk niet het woord is, maar beter: landen. En toen kreeg ik een heel eigenaardige, zeg maar gewoon, een mystieke ervaring. Ik kijk die snoek aan, die snoek kijkt mij aan en ik denk ineens: dit is een spontane reïncarnatie van Frans Timmermans! Ik zeg: “goede dag mijnheer Timmermans” en de snoek kijkt me met z’n grote ogen aan. “Prettig kennismaken” zeg ik aftastend en de snoek lijkt z’n kop voorzichtig in bevestiging te schudden. “U komt uw excuses aanbieden voor die wat domme uitspraak van u?” Nu knikt de snoek overtuigend met zijn kop. “Dat stel ik op prijs” zeg ik en breng de snoek terug richting het water. “U bent nog niet de grootste snoek in dit water, maar ik begrijp dat u dat wel wilt worden, mijnheer Timmermans”. “Let beter op uw woorden en als u straks de grootste bent, zie ik u graag nog eens terug”. En met die woorden, laat ik de snoek weer in het water glijden en zwemt hij weg, het donkere water in.

Mijnheer Timmermans

Tevreden ga ik weer naar huis. Vissen is leuk, maar vangen is nog leuker. En ik voel weer waarom ik voorzitter van een vliegvisvereniging ben. Een club van veelsoortige mensen die elkaar ondanks alle verschillen begrijpen en er altijd voor elkaar zijn. Zoals ik Nederland graag zou zien. Dan sta je als voorzitter van zo’n club niet onderaan de ladder maar helemaal bovenaan. Morgen staat mijn voorzitterschap weer op mijn CV.